Çok tuhaf hissediyorum. Hayat Bir garip yada biz garip bakıyoruz bilmiyorum. Etrafıma Bakıyorum da kimsede bişey kalmadı sanki. Mutluluk dediğimiz şeyse nereye gitti bulamıyorum. Çocukken ne kadar mutluyduk oysa. Zaman çok uzun gelirdi, neler yapmazdık gün boyunca. Oysa şimdi göz açıp kapayana kadar akşam oluyor ve yetiştiremiyoruz hiçbir şeyi. haftalar koştururcasına geçiyor. Ömür gerçektende kuru bir yaprağın ateşte yanması kadar hızlı bitiyor. Oysa 18 yaşına girmeyi ne kadar çok beklemiştim. 18 yaşından sonrası ise ne çabuk bitti. Şimdi ise hiç bir şeyi yetiştirememekten şikayetçiyim.. Hayat gerçekten de boş ve anlamsız anlamlı olan şeyler ise şu hayat gailesi içinde bir köşede unuttuğumuz, bıraktığımız, bakmaığımız şeyler..
Herkesin sıkıntısı, derdi, tasası var, bir mutsuzluk sendromu sarmış hepimizi.. silkinmek ve bu ataletten kurtulmamız lazım. Birgün unuttuğumuz şeyleri hayat acımasızca bize hatırlatmadan bizim hatırlamamız lazım. İçimizeki, özümüzdeki güzellikleri yeniden yeşertmeliyiz. Dünyaya daha güzel bakabilmek. ve Çocuklarımıza daha güzel şeyler bırakabilmek için..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder