Ağlamak geliyor içimden hıçkıra hıçkıra, fakat diziliyor boğazıma düğüm düğüm sanki, çıkmıyor ki ne sesim nede nefesim... ah vursam başımı şu duvarlara rahatlarmı ki içim... ellerimi vursam, parçalasam,dinermi içimin acısı... neyle geçer bu tükenmişlik... nasıl diner bu isyanım...
Her geçen saniye eriyor, tükeniyorum sanki, birşeyler içimden kopup uzaklara gidiyor... yakalamak zor bu satten sonra uçuşan hayallerimi, umutlarımı...
kapatıp gözlerimi, en güzel yerleri hayal etsem, en güzel şeyleri, açmasam gözlerimi hiç günlerce mümkünmü acaba, işe yararmı...
Fırtınalarım var içimde kopan, beni bir sağa bir sola vuran, kimsenin görmediği, bilmediği, gülümseyişimin ardına saklanmış fırtınalarım var...
Her şeye isyanım var...
bu gidişe..
Bu düzene..
Bu umursamazlığa..
Boşvermişliğe...
duyarsızlığa...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder