Geçen her an umutlar tükeniyor sanki, yaşamak anlamını yitiriyor, direnmek lazım, savaşmak, inatla hayatın üstüne yürümek lazım. Nokta kadar cesaret lazım belkide, ama o nokta kadar cesaretim bile yokki.
Galiba herşey üst üste geldiğinde insan kilitleniyor. Düşünemiyor bile.. Umutlarımın yokoluşunu ve çaresiz kalışımı seyrediyorum sanki. Hani bir film oynuyor ve ben sadece seyrediyorum sessizce.. Bir sesim yükselse aslında belkide müdahale edebileceğim.... ses yok sessizliğe gömülmüş umutlarım var....
Birgün biliyorum bu çıkmazdan çıkacak kırtulacak hayallerimi, umutlarımı geri alacağım. Evet bir gün hepsini fazlasıyla geri alacağım biliyorum. Şu an o an deyil ondandır tükenişim, o an biran önce gelse iyi olur, yoksa böyle kendi kendime attığım sessiz çığlıklarım beni delirtecek....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder